Nostalji, - Sevgili Kağıt

Geçtiğimiz günlerde çok kısa bir süre için ailemin yanına dönmüştüm. Dört yıldır ailemle birlikte yaşamadığımdan zaman zaman Hollywood filmlerinde olduğu gibi, ağır çekimde yürüyerek odama girmek,
yavaşça dönerek etrafıma dramatik bakışlar atmak ve eski odamdaki posterler, eşyalar ve kitaplara göz atmaktan kendimi alamıyorum.

Tüm bu tasvir ettiğim anlar yaşanırken, 2000 yılında, on yaşındayken büyük bir tutkuyla sarıldığım defterlerimden birini buldum. Her zaman yazmayı çok seven bir çocuk olmuştum. Yaşıtlarımın aksine nedense bir türlü günlük tutmayı beceremezdim; onun yerine on bir yaşında içindeki tek korku unsurunun hikayenin kötülüğü olduğu bir korku filmi senaryosu ve bir çok düşünce yazısı üzerinde çalışmıştım.

Ailemi son ziyaretimde 2002 yılında, on iki yaşında kaleme aldığım bir yazım elime geçti. Bir şeker bayramının ilk gününde yazdığım bu kağıt parçası bana dokuz sene önceki halimi, inançlarımı ve hayat vizyonumu hatırlattı. Nereden geldiğim, bugün profesyonel hayatımda yapmayı umduğum meslek; yazarlıkla ilgili pek çok ipucu içermekte. O yüzden bugün başta kendim olmak üzere hepimizi bir zaman yolculuğuna çıkarıyorum. İşte on iki yaşındaki Pınar Palabıyık'ın şeker bayramı gözlemleri...

Sevgili Kağıt,
Öncelikle bana çizgilerinin tümünü içtenlikle ayırdığın için teşekkür ederim.
Sana benim için bugünün ne kadar önemli olduğunu söylemeliyim. Bugün bayram! Otuz gün açlıktan sonra kahvaltının önemini bilir misin sen? Nereden bileceksin!
Bugün çocuklar büyük bir açlıkla kapılardaki şeker kaselerine avuçlarını daldırıyorlar ve büyüklerinden koparabildikleri kadar para alıyorlar. Bugün evine hiç kimse gelmeyen teyze bütün gün misafir ağırlıyor. Bir süre sonra küfür etmeye başlasa da.. Bunun hayrı ne diye soracak olursanız kadın ayda yılda bir yataktan kalkıyor, yürüyor daha ne?
Bugün ramazan bayramı. Sokaklarda şen bir hava, çocuk çığlıkları, yerlerde şeker kağıtları, ağız kenarlarından akan baklava şerbeti...
Bugün ramazan bayramı. Al al olmuş çocuk suratları, beş milyon için birbirlerinin yüzlerini yolan tırnaklarda deri parçaları... Bugün ramazan bayramı. Ceplerinde beş kuruş kalmadığından 'kredi kartı geçiyor mu?' diye umutla soran yetişkin ağızları... Bugün ramazan bayramı. Bayram harçlıklarını sayan ve hesap yapan çocuk beyinleriyle dolu şehrin her bir tarafı.
Bugün ramazan bayramı. Her gün birbirini gören komşuların, bayram ziyareti sırasında sanki devlet bakanı gelmiş gibi yapmacık tavırları... Bugün ramazan bayramı. Genç kızların bayramlıklarını birbirlerine gösterme yarışı. Bugün ramazan bayramı. Evlerde bir telaş, son rötuşlar yapılıyor gelmesi muhtemel akrabalar ve komşular için.
Bugün ramazan bayramının 1. günü. Oruçlarını diyet için ya da baskı yüzünden değil, içten tutanların, komşularını, akrabalarını gerçekten ağırlamak isteyen, bayram ruhunu Hıristiyanların Christmas'ı gibi içten yaşayan herkesin bayramı kutlu olsun. Para için değil, hatır için el öpenlerin.
Bugün yurdum insanıyla bir ramazan bayramının daha birinci günü, sağlıkla sıhhatle nice bayramlara!
p.p, 2002

Season 1 Finale

Have you started getting the end of season feeling already? This beautiful time of the year is here again. The new years, finals and the break. Well, we have finally put the new years celebrations behind with its crazy, drunkenness and hangover. Next stop for us is to hit the books for the finals and then pack our bags to take off. What I have realized this season was the unbearable lightness of getting used to a brand new life. Getting used to a particular friend group, boyfriend, university, a home. Getting used to living in Istanbul again after a long pause...

Getting used to a routine has always been a nightmare to me. Now, I am not saying that I got used to anything but what I have started to feel comfortable instead of claustrophobic. Friends started to become more interesting instead of interestingly dull. I started feeling like I could actually belong. Does that mean that I have to change the lifestyle I have led up until now? No, not yet.

The end of semester, the end of fall...Is this also the end of constant falling down? By falling down I mean the rush in our stomaches while gravity does its work. Are we going to step on a solid ground by the time we get back for the next chapter of the challenge called 'adaptation'? The real question here though is 'Do we want stability?' Are we looking for a place that we could easily belong or are we running away from getting used to things and and taking things for granted? Here is the billion dollar question. Is life the art of getting used to what we do not expect, is it really the journey and not the destination? And what about the 'peaceful easy feeling?'

A very wise man, Bon Scott-the vocalist from AC/DC- once said 'Living easy, living free. Season ticket on a one-way ride, asking nothing, leave me be. Taking everything in my stride. Don't need reason, don't need rhyme, ain't nothing I would rather do...' Can this song be your life motto? Well, good luck to all of us who would say 'Absolutely!'without a second thought since this song is called 'Highway to Hell'.

It is been said that we do not recognize the significant moments of our lives while they are happening. We grow complacent with ideas, or things or people and we take them for granted and it is usually not until that thing is about to be taken away from us that we have realized how wrong we have been that we realized how much we need it, how much we love it. I do love the freedom to take off, no strings attached.

Getting used to things, although seems ideal, comfortable and nice may not be the right path for all of us. What are you going to do when it comes down to choosing between comfort, piece and passion and exaltation? This season has been reconstructing what I have built so far. And I owe it to a few people and more importantly to the beautiful, extraordinary crazy town we live in. So, I do not know the answer to the billion dollar question just yet. But I hope to find it during the next chapter of this season. I hope it brings good luck and good decisions to all of us.